LİKYA YOLU (LYCIAN WAY) - 5.Etabı – DEMRE-FİNİKE Arası

Arkadaşlarımın daha önce yürüdüğü, benim ise katılamadığım Demre-Köşgerler-Belören-Alakilise-Bolan-Belos-Finike etabını, nihayet 19-20 Nisan 2014 tarihlerinde yürüyebildim. Sn. Zeki VAROL rehberliğinde 22 arkadaş ile yürüdüğümüz, Demre-Finike  

etabı ile toplam 509 km.lik Likya Yolu’nun tamamını 7 etapta yürüyerek bitirmiş oldum. Bu
arada Kaş, Üçağız, Kekova, Kumluca, Gelidonya Feneri, Olimpos, Çıralı Yanartaş etaplarını 2'şer defa yürüdüm. Dünyanın en güzel 10 yürüyüş rotasından biri kabul edilen 

ışık ve aydınlığın ülkesi Likya Yolu’nun tamamını yürüyebilmiş olmaktan dolayı çok ama çok mutluyum. Bilge rehberimiz Sn. Zeki VAROL'a ne kadar teşekkür etsem azdır. Etkinliğimiz 19 Nisan akşamı Aydın otoyolundaki benzincide Birol arkadaşımızın yaş gününü kutlayarak başladı. Sevgili Birol’a sevdikleri ile beraber 

sağlıklı, huzurlu uzun ömürler diliyorum. Sabah 07.30 sularında Demre’ye ulaştıktan sonra, 08.30’a kadar önce Nur Pastanesi'nde kahvaltı, sonra Bizans dönemi kilisesi olan Demre Noel Baba Müzesi gezisi, daha sonra da akşam kamp için alışverişlerimizi   

yaparak 09.00 sıralarında yürüyüşümüze başladık. Likya dönemi kaya mezarları ile Roma dönemi tiyatrosu iç içe olan Myra Ören Yeri’ni saat 10.00’a kadar gezdikten sonra, asfalt yol üzerinde keyifsiz bir şekilde Köşkerler Köyü’ne kadar devam eden  

yürüyüşümüz, saat 11.00 sıralarında yöre halkının gavur yolu dediği likyalıların taş döşeli patikalarına girişimiz ile çok keyifli bir hal aldı. Deniz seviyesinden zikzaklar çize çize dik kaya duvarında yükselmeye başlıyoruz. Yükseldikçe manzara muhteşem bir hal alıyor. Demre ovası artık sera ovası olmuş. Pırıl pırıl Akdeniz güneşi 

altında, yemyeşil bir doğada, rengarenk çiçeklerin, zeytin, sandal, çam ve meşe ağaçlarının arasında devam eden yürüyüşümüz, yaklaşık 700 m. yükseklikteki Belören (Balören) Köyü’ne kadar devam ediyor. Saat 13.00 civarı olmuş. Yarım saat kadar mola  

veriyoruz. Bir şeyler atıştırıyoruz. Kamp yüklerimizi traktöre verip kamp yerimiz olan Alakilise’ye doğru tekrar yürüyüşümüze başlıyoruz. Pırıl pırıl güneşli hava kararmaya, yerini siyah bulutlara bırakmaya başlıyor. Sonra da biraz atıştırmaya başlıyor. Sanki yağmur tanrısı Poseidon bize hoş geldin diyor. Yağmurluklarımızı

giyiyoruz. Ara ara kısa süreli sis basıyor. Sonra tekrar güneş açıyor. Tam nisan-bahar havası. Saat 15.45 sıralarında yaklaşık 850-860 M. yükseklikte, sadece bir duvarı ayakta kalmış harabe halindeki Alakilise’ye veya Cebrail Kilise’ye varıyoruz. Ön duvarının kuzeybatı tarafında iç kısma yazılmış, 812 yılına tarihlenen eski 

yunanca yazıttan bu kilisenin Baş Melek Cebrail’e adanmış olduğu ve 9. yüzyıl başlarında onarım gördüğü anlaşılmaktaymış. Yazıtta;  “Baş melek Aziz Cebrail’in mukaddes mabedinin onarımı gerçekleşti (yeniden kutsandı). yazıyormuş. (Kaynak: http://www.saintnicholasway.com/tr/works-view/alakilise-vadi/). 

Kilise yıkıntılarının biraz üst tarafına kampımızı atıyoruz. Artık keyif zamanı. Önce çadırlarımızı kuruyoruz. Cumhur Bey’le güzel bir ocak yapıyoruz. Başta Kemal Bey olmak üzere arkadaşlar odun topluyorlar. Sonunda ocağımız tütmeye başlıyor. Yemekler yeniyor. 

Çaylar demleniyor. Akşam pırıl pırıl gökyüzünün, milyonlarca yıldızın altında, ateşin etrafında çaylar içiliyor, sohbet devam ediyor. Hava da soğudukça soğuyor. Sonuçta saat 22.00 sıralarında büyük çoğunluk çadırlara yatmaya çekiliyor. Sabah 06.00’da kalkılacak. Çadırlar  

toplanıp kahvaltıdan sonra 07.30 sıralarında yürüyüşe başlanacak. Önce güneş, sonra sis ve yağmur, daha sonra tekrar güneş, en sonunda ocak başında ateş ve muhabbetin ardından soğuk gecede yorgun vücutlarımızın kükremeleri eşliğinde uykuya dalmaya   

çalışıyorum. Başlangıçtaki asfalt yol hariç mükemmel bir parkur. Yaklaşık 12-13 km. Deniz seviyesinden 850-860 m.lere çıkılıyor. Demre manzarası muhteşem. Sarnıçlarda biriken yağmur suları dışında su yok.  Patika üzerinde bolca oynar taş olduğundan ayak burkulmalarına karşı dikkatli olunmalı.

20 Nisan sabahı 06.00’da sıcacık uyku tulumunun içinden çıkmak tam bir işkence. Ama yapılacak çok iş var. Çadırdan çıktığımda Kemal ile Cumhur Bey’ler ateşi yakıp çay suyunu bile kaynatmışlar. Tek kelimeyle helal olsun. Biraz ateşte ısındıktan sonra çadırımı

toplayıp, Şennur-Birol restoranda Recep Bey’in börekleri ile kahvaltımı yapıyorum. Kamp yüklerimizi traktöre koyuyoruz ama köylü ortalıkta yok. Saat 08.00’e doğru geliyor ve bizlerde biraz gecikmeyle yürüyüşe başlıyoruz. Önce kısa meşelikler, sonra sandal ve çam ormanları en sonunda da muhteşem doğal Toros Sediri

(Taurus Ceedar) ormanı içinde oldukça dik bir şekilde yükselerek yürüyüşümüz devam ediyor. 1.600 M.lerde 10 dakika kadar mola veriyoruz. Toros Sediri ormanı koruma altına alınmış, tel örgü ile çevrilmiş. Asırlık sakallı sedir ağaçları katran ağacı olarak ta 

tanınmakta ve Lübnan bayrağında da bulunmakta. Ülkemizde 1.000 yaşında, 2 m. çap, 40 m. boyunda anıt örnekler varmış. Moladan sonra daha yatay bir şekilde asırlık Sedir ve Ardıç ağaçlarının arasında, yemyeşil bir doğada 1.800 m.lere kadar yükselmeye 

devam ediyoruz. Geçen sene aynı tarihlerde burayı yürüyen arkadaşlar, bu bölgeyi kar üzerinde geçmişler. Bu sene hiç yok. Belkide o yüzden birçok Ardıç ağacı kurumuş ve kesilmiş. Yatık Ardıç mevkiinde 1.800’lü metrelerde çok güzel bir patikada yatay bir şekilde yürüyüşümüz uzunca devam ediyor. Bulutlar bir alçalıyor, 

bir yükseliyor. Kuş sesine doyuyoruz. Sanki bütün kuşlar en güzel şarkılarını bizlere şakıyorlar. Tam bir bahar. Demre ve Finike manzaraları ise muhteşem. Rüzgar buralarda oldukça serin esiyor. Saat 12.45 sularında Bolan Yaylası’na yakın bir noktada öğlen molası veriyoruz. Finike manzarası tek kelimeyle harika. 

13.20 sıralarında tekrar yürüyüşe başlıyoruz. Bolan Yaylası’nın içinden geçiyoruz. Asırlık 20-30 m.lik çam ağaçları içinde çok güzel bir yayla olan Bolan Yaylası’nda da su yok. Sarnıçların etrafına yayılmış naylonlar ile gece gündüz sıcaklık farkından oluşan 

kırağıyı sağarak su toplanmaya çalışılıyor. Koruma altında olması sebebiyle yapılaşmaya izin verilmemiş. Bu sayede beton kirliliğinden kurtulmuş. Sadece etrafı naylon ile kapatılmış ağaç evler var. Her çıkışın bir inişi var misali çok güzel çam ormanları içinde artık iniş 

yapıyoruz. 15.30 Sıralarında vardığımız Belos Antik Kenti'nde muhteşem Demre ve Beymelek Dalyanı manzarası eşliğinde 10-15 dakika mola veriyoruz. Muhteşem üçlümüz Bahadır, Cumhur ve Metin’in birbirlerine olan takılmaları bizleri kırıp geçiriyor. 15.45 sıralarında yürüyüşümüzün son etabına başlıyoruz. Yumuşak bir 

eğim ile çok güzel manzaralar eşliğinde devam eden yürüyüşümüz kaptanımız Yılmaz Bey sayesinde 4-5 km. erken bitiyor. Bekleme yerini yanlış anlayınca bizleri daha yukarıda karşılıyor. Bu sayede 29 km. yerine 25 km. yürüyerek etkinliğimizi saat 17.00'de bitiriyoruz. 

Kaptanımız Yılmaz Bey’in kıyağı sayesinde yorgun bedenlerimizi Gök Liman Koyu’nda, Finike’nin buz gibi denizine bırakıyoruz. Su o kadar soğuk ki nefesim kesiliyor. Ama tuzlu soğuk su 2 günlük faaliyetten sonra çok iyi geliyor. Burada da tatlı su olmadığından duş alamadan giyinip İzmir’e yola çıkıyoruz. Etkinlik final yemeğimizi

Elmalı Şen Kebap Salonu’nda yiyoruz.(0 242 6181652-0 533 4631989) (Şiş köfte+Piyaz+Salata+Tatlı+Ayran=12.00TL.) 850 M.den 1.800 m.ye oldukça dik 29 km.lik bu parkurda da sarnıçlarda biriken yağmur ve çiğ suları dışında hiç su yok.  Patika üzerinde bolca oynar taş olduğundan ayak burkulmalarına karşı dikkatli 

olunmalı. Bu etapta Demre ve Finike manzaraları gerçekten muhteşem. Başta sevgili rehberimiz Zeki VAROL olmak üzere, can simidimiz Kemal TIRPAN ile paylaşımcı 22 arkadaşıma ve kaptanımız Yılmaz Bey’e çok teşekkür ediyorum.

Sağlıkla kalın.

Ayhan YÖRÜK

  

Bu etkinliğin fotoğraflarını görmek için lütfen burayı tıklayınız. 

Bu etkinliğin videosunu görmek için lütfen burayı tıklayınız.